coaching

Reageer

Coaching: ook tussen de sessies door

 

Tussentijdse ondersteuning: Een echte coach-coach

Een coachee zei onlangs tegen mij: “Jij bent ook echt een 'coach-coach'!”. En ik wist direct wat hij daarmee bedoelde. Ik ben een coach die waar nodig ook tussen de sessies door aanmoedigt, enthousiasmeert en ondersteunt. Ik help mijn coachees om verder te gaan, het ongemak te trotseren en te doen wat belangrijk voor hen is. Dit werkt, omdat ik begrijp hoe het AD(H)D-brein werkt. Tijdens de sessie kan iemand geïnspireerd zijn en precies weten wat ze willen gaan doen, maar onderweg naar huis of terug naar het werk, verdwijnt die flow vaak en zakt de moed weg, omdat ze er dan alleen voor staan.

Praktische hulp

Ik weet hoe groot die kans is, ik ken dat gevoel. Daarom ben ik ook tussen de sessies door een hulpbron voor mijn coachees, met een appje of een bericht om de focus terug te brengen en hen weer op het juiste spoor te zetten. Het nieuwe breinpad en de nieuwe routine krijgen zo weer een impuls en worden steeds sterker. Het kost mij nauwelijks moeite, maar als je, net als ik, gaat voor duurzame gedragsverandering, is het essentieel.

Duurzame gedragsverandering

Mijn werk voor mijn coachees stopt dus niet na de coachsessie. Ik streef naar duurzame gedragsverandering bij mijn coachees. Geen tijdelijke 'boost' waar iemand even mee vooruit kan, maar blijvende veranderingen zonder terugval. Ik wil niet dat iemand een jaar later zegt: “Ja, ik heb een coach of psycholoog gesproken, maar ik weet niet meer wat ik daar aan heb gehad.” Nee, ik richt me op het aanleren van nieuwe vaardigheden en het aanleggen van nieuwe breinpaden; dat is pas echt effectief.

Neem contact op

Wil jij ook duurzame gedragsverandering? Neem contact op voor een kennismakingsgesprek en ontdek hoe ik jou kan coachen, zodat je dat gaat bereiken!

Reageer

Weer zo'n werkdag

Weer zo'n werkdag

Stel je eens voor… een gewone werkdag, weer fysiek op kantoor. Je zit achter je pc en bent zoals op elke werkdag druk bezig: met je mails, een verslag, een nieuw bericht van het intranet, een interne training en intussen ook nog met het gesprek van je collega’s, van alles tegelijk dus. En dan….  

– … krijg je een mail van je leidinggevende; ze wil weten hoever je bent met de notitie die je zou opleveren. Je hartslag versnelt, je krijgt een droge keel en je raakt lichtelijk in paniek.
– … staat ineens je collega naast je bureau, of je met hem nu alvast dat projectplan wilt doornemen. Je hoort jezelf intern schakelen. Je hoort jezelf “Nee, niet nu!” dénken, maar “Ja, hoor”, zéggen.
– … belt de kinderopvang: je kind heeft koorts, of je haar nu meteen wilt op komen halen. Duizend gedachten tegelijk schieten door je hoofd: “Ik kan nu onmogelijk weg!”, “Mijn kind heeft me nodig!”, “Wat zullen ze wel denken hier, als ik ga?”, “Ik moet nog zoveel doen, eerst even dit afmaken”, “Nee, ik stop de rest wel in mijn tas voor thuis”, “Oh ze wachten nog op mijn notitie!”, “Hoe laat had de opvang nou gebeld?”

• Hoe vaak krijg jíj op je werk een stress-piek te verduren, waar ‘Fight, Flight, Freeze’ je enige opties worden?
• Hoe vaak ben jíj weer please-gedrag aan het vertonen en hoor je jezelf weer eens “Ja” op iets zeggen, waar echt een “Nee” had moeten komen?
• Hoe vaak voel jíj je op je werk schuldig ten opzichte van je privé en thuis ten opzichte van je werk?

Het overkomt de beste, het gaat als op de automatische piloot. Het is gedrag dat je jezelf eigen hebt gemaakt. Maar het is ook gedrag dat niet voor jou werkt. Althans, niet op de langere termijn. Vermijden, please-gedrag, uitstelgedrag, meestal allemaal om dat gevoel van ongemak, (zelf-)kritische gedachten maar niet te hebben, niet te hoeven voelen.

Maar wat wil jij nu eigenlijk écht? Hoe zou jij je wíllen gedragen? Welk gedrag brengt jou wél dichter bij de persoon die jij wilt zijn en wat belangrijk is voor jóu?!

Met persoonlijke coaching leer je kijken naar de functie van je gedrag. En leer je dit gedrag bij te sturen, zodat het wél voor je werkt.

Interesse? Wil je meer weten? Neem contact op met mij voor een kennismakingsgesprek.

Reageer

Mijn coachees horen het mij vaak zeggen: “Ongemak is er; het overkomt iedereen. Ertegen vechten heeft geen zin. Kun je het veranderen: ga ermee aan de slag, met klein stapjes. Kun je het niet veranderen: dan zul je het toch moeten accepteren en er misschien zelfs een positieve draai aan geven.” 

 

Ongemak…Ik mocht het vlak voor de voorjaarsvakantie zelf weer een paar keer flink in de praktijk ervaren.

Onze skivakantie ging wegens Corona niet door. Ongemak, maar accepteren en andere activiteiten zoeken als leuk alternatief voor de vakantieweek. De kinderen mochten een lijst met ‘uitjes-wensen’ opstellen en deze activiteiten werden vervolgens ingepland in de vakantieweek, de bofkonten.  Zo ook klimmen in het grootste klimbos van de Benelux! De focus hebben we gericht op wat wél kon! We hebben geweldig genoten……… totdat ik een misser maakte in het klimbos. “KRAK!” hoorde ik en mijn ellepijp was in tweeën, terwijl ik daarboven tussen de bomen hing. Ongemak! En niets aan te doen… dus accepteren. In het ziekenhuis keek ik naar die nutteloos geworden arm… Het eerste wat in me opkwam – ik denk dat het deels door de morfine kwam – was: “Het is in ieder geval wel mooi blauw gips????”.

 

Ik moest twee weken (vrij lang, zeker voor iemand met doorgaans weinig geduld) op mijn operatie wachten. In de tussentijd zou niets herstellen, want alles wat zou helen, moest toch weer stuk. Nutteloos wachten. Ongemak. Accepteren. Alweer.

Wat in de tussentijd te doen met de afspraken met mijn coachees? Het was ‘maar’ mijn linkerarm, ik ben rechts en mijn mond en hersenpan deden het ook gewoon nog. Mijn coachees rekenen op me, coaching geeft mij voldoening en plezier, dus gewoon aan het werk. Na de operatie ging het weer even wat minder, veel pijn, maar toch weer aan de slag. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat…en dat accepteren.
Hoewel dat soms wel moeilijk is.

 

En wat levert dat accepteren nou allemaal op? Ik heb al met al een fijne vakantie gehad. Heb genoten van wat wél kon, heb tussendoor gewoon kunnen werken, ik heb vele mooie bloemen en kaartjes gekregen en geen enkele keer hoeven koken…

 

Mijn arm is aan het herstellen dus ik kan gauw genoeg gewoon weer tennissen en hardlopen!
En… de lente is er!????????

Reageer

Pas geleden was ik (weer eens) te laat voor een afspraak. Ik moest snel de deur uit, maar was mijn Iphone kwijt. En met mijn agenda erin en al die reminder-piepjes voor tig dingen die ik niet mag vergeten, heb ik die telefoon toch echt nodig! Met mijn vaste huistelefoon bel ik mezelf. Opeens hoor ik vanuit de keukenkast (?) de telefoon overgaan! Met de vaste huistelefoon nog (steeds bellend) in de hand, trek ik de kastdeur open, pak ik mijn Iphone op en denk op dat moment: “Hé, ik word gebeld!”

 

Bankpas kwijt, de zoveelste keer. Na veel regelwerk – alles wat een beetje met administratie te maken heeft, is gewoon niet mijn ding – eindelijk weer een nieuwe pas toegestuurd gekregen. Ik fiets snel naar de bank om hem te activeren door te gaan pinnen. Gelukt! Inmiddels regent het en is het koud. Ik spring snel weer op mijn fiets, met mijn pinpas nog in mijn hand en… ik vouw hem zo om mijn handvat heen… en dat trekt het pasje nou nét niet.

 

Ja, zulke momenten zijn veelal tijdrovend, vreten energie en ik voel me op zulke momenten even niet de slimste op aarde. Maar achteraf… kan ik deze anekdotes eigenlijk best goed hebben. Ik kan er dan zelfs om (glim)lachen… En als je dan hoort dat je vriendin het op de een of andere manier voor elkaar heeft gekregen om over haar handtas (met telefoon en alles er in!) heen te rijden, terwijl ze de auto op de oprit probeert te manoeuvreren (hoe dan?!)….dan werkt dat dan toch op mijn lachspieren.

 

Ik heb de afgelopen jaren geleerd om de grappige kant van ADD meer in te zien. Ook heb ik handvatten ontwikkeld om hierop meer de Focus te kunnen leggen en minder streng voor mezelf te zijn: “ADD more smiles in your life.” ???? Ik neem je graag mee in hoe je dat doet en hoe dat ook voor jou werkt!

Reageer

Een persoon met ADD of ADHD zal het woord ‘uitstellen’ goed kennen. Een veelvuldig toegepast niet-werkend werkwoord onder de AD(H)D-begiftigden, laten we maar zeggen. Uitstelgedrag komt veelal voor als we dingen moeten doen, maar er op een of andere manier tegenop zien; de taak is te moeilijk, kost te veel tijd, is gewoon niet leuk, of kan of wil je niet alleen doen. Het kan ook zijn dat je hoofd wel wil, maar dat je lichaam niet meewerkt, want je voelt je te moe, niet in de stemming, of je voelt je juist te energiek voor die bijvoorbeeld administratieve taak…

 

En dan zit je nu als doorgewinterde uitsteller in een periode waarin sommige dingen niet eens mógen, niet kúnnen, ál zou je jezelf ertoe kunnen zetten; de Coronatijd. De wereld staat een beetje stil, maar sommige verwachtingen ook; dingen die van jou verwacht worden. En dat biedt kansen…

 

Ikzelf heb vaak gewenst dat ik de tijd even stil kon zetten; dat de wereld stil kon staan, alle mensen, behalve ikzelf. En in die tijd -mijn ‘Twilight Zone’- zou ik de dingen gaan doen waar ik op achterliep, dingen die ik almaar had uitgesteld, waar ik nog niet aan toegekomen was. En de tijd zou stil staan, tótdat ik (eindelijk) bij was en gedaan had wat ik steeds had uitgesteld.

 

Eigenlijk is deze Coronatijd nu ook een soort ‘Twilight zone’… Misschien ook voor jou. Zie dit als een kans en beschouw dit als extra tijd. Bedenk wat je écht wilt, werk bij en maak je rustig klaar voor de periode hierna. Bedenk nu alvast wat je dan gaat doen en koppel hier kleine beloningen aan. De kans dat je dan -zodra het licht weer op groen staat- uit de startblokken vliegt, is dan aanzienlijk (ver)groot! En dan blijkt deze Corona-tijd jou tóch iets goeds te brengen…

×

Neem contact op via WhatsApp!

Je kunt me ook direct bellen op
+31 6 414 979 91

× Aan de slag? Stuur me een appje!